Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη Ο ι πολεμικές τέχνες είναι διάφορες μορφές πάλης που αναπτύχθηκαν σε χώρες της Ανατολής, ως ένα μέσο προ...
Οι πολεμικές τέχνες είναι διάφορες μορφές πάλης που αναπτύχθηκαν σε χώρες της Ανατολής, ως ένα μέσο προστασίας των μοναστηριών από τις επιθέσεις των ληστών, αλλά και γιατί οι ιδρυτές τους ήθελαν να εξερευνήσουν το μέγεθος και τις δυνατότητες του ανθρώπινου κορμιού σε όλο του το μεγαλείο. Με τα χρόνια, οι τέχνες αυτές απέκτησαν φήμη και εκτός των χωρών προέλευσής τους, με όλο και περισσότερους ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας, θρησκείας και κουλτούρας να επιθυμούν να ασκηθούν σε μία από αυτές. Και αυτό οφείλεται στον κινηματογράφο και σε διάφορους αστέρες οι οποίοι με τη σωματική τους ακεραιότητα και τις τεχνικές τους γοήτευσαν πολλούς ανθρώπους, αλλά και στο γεγονός ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, κάτι που ωθεί πολλούς ανθρώπους στο να επιθυμούν να μάθουν να αμύνονται ώστε να είναι ικανοί να διαφυλάττουν τη σωματική τους ακεραιότητα – ειδικά, ο γυναικείος πληθυσμός.
Παρά όμως την αυξημένη δημοσιότητα που λαμβάνουν πλέον οι τέχνες αυτές, υπάρχουν διάχυτες στερεότυπες αντιλήψεις που διαιωνίζουν την άδικη και προκατειλημμένη στάση πολλών ανθρώπων απέναντι σε αυτές. Με το κείμενό μου αυτό θα ήθελα να ασχοληθώ με τη σχέση της θρησκείας και των πολεμικών τεχνών, ένα μείζον θέμα για το οποίο πολλοί άνθρωποι έχουν απορίες, δισταγμούς, ακόμα και διαστρεβλωμένες απόψεις. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται ότι η εξάσκηση σε μία πολεμική τέχνη μπορεί να αλλοιώσει, ακόμα και να επηρεάσει τη θρησκευτική πίστη των ασκουμένων σε αυτές. Αυτή είναι μία εξαιρετικά λανθασμένη αντίληψη. Οι πολεμικές τέχνες, ναι είναι γεγονός, προέρχονται από Ασιατικές χώρες, από χώρες με διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις και δόγματα. Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την εξάσκηση των ανθρώπων σε αυτές.
Οι πολεμικές τέχνες είναι αθλήματα που μπορεί μεν να ξεχωρίζουν από τα άλλα διότι έχουν στέρεο πνευματικό υπόβαθρο, το οποίο όμως όχι μόνο δεν καταπιέζει την ελευθερία βούλησης του ατόμου, αλλά αντιθέτως καθιστά το άτομο ικανό στο να προσδιορίσει τη θρησκευτική του ταυτότητα. Οι πολεμικές τέχνες διδάσκουν το σεβασμό στην ελευθερία του ανθρώπου, συνεπώς δε θα μπορούσαν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στο να ασπαστεί ένα συγκεκριμένο δόγμα, αλλά ούτε και προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν επιδιώκουν κανενός είδους προσηλυτισμό, πώς είναι δυνατόν αφού διδάσκονται σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, σε ανθρώπους που όλα τα δόγματα και τις κουλτούρες; Οι πολεμικές τέχνες δε στοχεύουν σε τίποτα υπερφυσικό και εξωκοσμικό, αποζητούν και επιδιώκουν τη σωματική αρτιότητα και τη βελτίωση του χαρακτήρα, αποσκοπούν στο να δημιουργήσουν ανθρώπους με αρετές και σεβασμό οι οποίοι θα μπορούν να προστατεύουν τον εαυτό τους. Είναι ένας τρόπος για να μάθουμε καλύτερα το σώμα μας , για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας , αλλά και για να μπορούμε να τον προστατεύουμε σε μία στιγμή απειλής. Δεν αποσκοπούν σε απάρνηση καμίας θρησκευτικής ταυτότητας, αλλά σε μία βαθύτερη συνειδητοποίηση. Δεν επιθυμούν τη βία ακόμα και στον αντίπαλο, ούτε το χειρότερο τραυματισμό του. Μόνο την προστασία της ζωής, τόσο της δικής μας, όσο και όλων των άλλων ανθρώπων.
Ορισμένοι διατείνονται ότι η υπόκλιση που υπάρχει σε ορισμένες πολεμικές τέχνες είναι θρησκευτικού χαρακτήρα. Αυτό όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν έχει καμία θρησκευτική απόχρωση, είναι καθαρά μία ένδειξη σεβασμού απέναντι στο δάσκαλο που μας καθοδηγεί, αλλά και απέναντι στους συναθλητές μας οι οποίοι δεν είναι ανδρείκελα , αλλά συνοδοιπόροι μαζί μας εμάς στον δύσκολο δρόμο της αυτοβελτίωσης και της προσωπικής εξέλιξης. Μία ελαφριά υπόκλιση έτσι και αλλιώς έχει υιοθετηθεί ακόμη και στο Δυτικό κόσμο πλέον ως μία ένδειξη ευγένειας.
Η αμάθεια είναι η πηγή όλων των κακών.
Ήθελα, πραγματικά, να γράψω ένα κείμενο για αυτό το ζήτημα. Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι όταν κάποιος θελήσει να ασχοληθεί και να δοθεί ολόψυχα σε κάτι- από μία πολεμική τέχνη μέχρι ένα μουσικό όργανο ή μία ξένη γλώσσα- να ασχοληθεί σοβαρά και με τη σχολή στην οποία θα εξασκηθεί, αλλά να δώσει ιδιαίτερη βάση και στην ποιότητα του εκάστοτε δασκάλου. Ναι, ζούμε σε οικονομικά δύσκολες εποχές, ναι , όλοι αποζητούμε να αθληθούμε και να ασχοληθούμε με μία δραστηριότητα –οποιασδήποτε μορφής- με όσο το δυνατό λιγότερο κόστος. Όμως, ας μη σταματήσουμε εξαιτίας αυτού να σεβόμαστε το σώμα μας, τις ανάγκες μας, την αξιοπρέπειά μας. Ας δίνουμε βάση στο ήθος και στην τεχνική αρτιότητα του δασκάλου, στην ευγένεια και την καθαριότητα του χώρου, στα προσόντα ενός ανθρώπου στον οποίο θα εμπιστευτούμε το σώμα μας και θα δαπανήσουμε τα χρήματά μας. Ο χαρακτήρας αυτού που μας διδάσκει είναι ένα μείζον ζήτημα. Διότι όταν είσαι βρώμικος, κάνεις κατάχρηση εξουσίας, είσαι αλαζόνας ή κακότροπος , πώς θα διδάξεις σωστά ένα παιδί; Αυτή, φυσικά, είναι η ταπεινή προσωπική μου άποψη την οποία και καταθέτω σε αυτές τις λίγες γραμμές.
Αν και ξέφυγα από τον περιορισμό των πολεμικών τεχνών, θεωρώ ότι πρέπει σε οτιδήποτε και αν κάνουμε να αποζητούμε την ποιότητα και όχι μόνο τη σχολή που είναι στη γειτονιά ή είναι πιο οικονομική. Εύχομαι πάντα να είμαστε φωτισμένοι , σωστά ενημερωμένοι – διότι η αμάθεια είναι η πηγή όλων των κακών- και να πορευόμαστε σε κάθε τέχνη με γνώμονα το σεβασμό προς τον εαυτό μας , τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας.
Θα τα καταφέρουμε!
.png)
Σχόλια