Η κούραση του αθλητή...

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη Καρδιά έτοιμη να βγει έξω από το στήθος, ένας ιδρώτας που μούσκεψε τα ρούχα μου και τα έκανε να φαίνονται υγρά. Ο...

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Καρδιά έτοιμη να βγει έξω από το στήθος, ένας ιδρώτας που μούσκεψε τα ρούχα μου και τα έκανε να φαίνονται υγρά.
Οι περισσότεροι με επευφημούν όταν κερδίζω; αλλά μόνο ξέρω τι πέρασα για να φτάσω μέχρι εδώ. 

Οι περισσότεροι θυμούνται ότι υπάρχω όταν φτάσω σε βάθρο υψηλό; αλλά τις ώρες του αγώνα, της προσπάθειας, της κούρασης, ήμουν μόνος. Αόρατος από τους υπόλοιπους, απογυμνωμένος από πάθη και φόβους. Γιατί είχα έναν στόχο και όλα τα άλλα μου φάνταζαν μικρά. 

Οι περισσότεροι με θυμούνται σε μία νίκη; εγώ ζω μέσα στο σώμα μου ολόκληρη την πορεία μέχρι αυτή. 

Οι περισσότεροι βλέπουν το βάθρο; εγώ βλέπω την πόρτα που κλείνει και περιέχει μέσα της το χώρο άθλησης, το πάτωμα στο οποίο στάζει ο ιδρώτας μου, τα ρούχα μου που κιτρίνισαν. Τα γόνατά μου μάτωσαν, τα μαλλιά μου κόλλησαν, η αναπνοή μας μπαίνει –βγαίνει στα στήθη μου με ταχύτητα λεοπάρδαλης. Αλλά πρέπει να αντέξω, πρέπει να τρέξω, πρέπει να παλέψω. Για το γαμώτο, για τον ιδρώτα μου, για τις αθέατες μάχες που έδωσα. Τις οποίες κανένας δεν επαίνεσε, παρά μόνο όταν με οδήγησαν σε διάκριση. 

Χάθηκαν στην άκρη του ωκεανού επειδή στα ματιά των πολλών ξεκίνησα να υπάρχω όταν διακρίθηκα. Κάθε αθλητής, ανεξαρτήτως νίκης ή ήττας, καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια να αντέξει την απαίτηση του να αντέχει, να θυσιάζει προσωπικές στιγμές, να κοπιάζει δίχως παράπονο.
Η αναγνώριση ας μην έρχεται μόνο τη στιγμή της δόξας. Επειδή μέχρι με ήττες και αποτυχίες χτίστηκε ο δρόμος του. Με στερήσεις και δυσκολίες. Και ας επιτρέπουμε να πιει μια μπύρα, να χαμογελάσει, να ξεσπάσει. Άνθρωπος είναι και αυτός και μπορεί να λυγίσει…