Γράφει ο Δημήτρης Παρλιάρης, φοιτητής & αθλητής wtf taekwondo. Ξεκινώντας το πρώτο άρθρο για το tkd, δεν ένιωθα καλά που το...
φοιτητής & αθλητής wtf taekwondo.
Ξεκινώντας το πρώτο άρθρο για το tkd, δεν ένιωθα καλά που το έκανα… Μερικές φορές δεν νιώθεις ότι μόλις πας να αποτυπώσεις τα συναισθήματα σου στον γραπτό καμβά ότι κάποια θα αδικηθούν και κάποια σίγουρα δεν θα τονιστούν όπως πρέπει (;)… Κατάλαβα εκείνη τη μέρα όμως ότι μερικές φορές το να μοιράζεσαι μπορεί να δημιουργήσει και νέες προοπτικές, μπορεί να δηλαδή να σου ανοίξει ένας νέος δρόμος. Φίλε αναγνώστη είναι κάποιες μέρες που νιώθω αυτή την ανάγκη να πω δύο λόγια, τα οποία έστω κι έναν άνθρωπο να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο, εμένα(ως αρθρογράφο), θα με χαροποιήσει σε τεράστιο βαθμό.
Μόνο που σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για ψυχολογία. Επειδή θεωρώ κουραστικό να ξεκινήσουμε με τεχνικούς όρους θα ήθελα να το κάνουμε πιο ελεύθερα. Σας πάω ένα χρόνο σχεδόν πίσω, εκείνη την περίοδο βρίσκομαι μεταξύ δύο διαφορετικών επαγγελματικών απασχολήσεων, μιας μεγάλης έρευνας και της σχολής μου. Εκ των πραγμάτων δεν μπορούσα να βρίσκομαι στο ταπί γιατί απλά δεν προλάβαινα. Στα τέλη Δεκέμβρη-αρχές Ιανουαρίου ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω όλα(δεν το έκανα φυσικά) γιατί ένιωθα ότι ασφυκτιούσα από το άγχος! Με είχε κατακλύσει εκείνη την εβδομάδα ένα συναίσθημα κατάρρευσης και παράδοσης.
Το πήρα απόφαση να επιστρέψω για λίγο στο «παρατημένο», μέχρι τότε, χόμπι μου μπας και ανέβει λίγο η αυτοπεποίθηση μου… μόνο η ψυχολογία μου δεν ανέβηκε γιατί στο πρώτο μισάωρο τα είχα φτύσει, τα πόδια μου πονούσαν, η καρδιά μου είχε μετατραπεί σε κομπρεσέρ κι εγώ καθόμουν και κοιτούσα τους υπόλοιπους να κλωτσάνε ενώ δεν μπορούσα να κάνω μισό βήμα για τα αποδυτήρια. Άσχημο συναίσθημα, στον δάσκαλο μου δεν είπα τίποτα, προσποιήθηκαν ότι όλα ήταν καλά και απλά έφυγα….. για τρεις μήνες αγνοώντας παντελώς όσα μου είχε δείξει. Συνέχισε για όλο αυτό το τρίμηνο να μου λείπει το ταεκβοντο αλλά δεν είχα καμία διάθεση να γυρίσω ξανά, πως γίνεται αυτό;
Κι όταν επέμεινε να μου χτυπάει την πόρτα εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ από τις σκέψεις μου αλλά επέμεινε μέχρι που ενέδωσα! Να σου πω την πικρή αλήθεια φίλε/η μου, ένιωθα εκείνη την περίοδο ότι δεν θα ξαναπάρω τη φόρμα που είχα, δεν θα ξανά-κλοτσήσω όπως έκανα. Κι εκείνες οι ερωτήσεις (από ενδιαφέρον φυσικά των συναθλητών μου) “που χάθηκες; “, “τι έπαθες και δεν ερχόσουν;” μου χειροτέρευαν την ψυχολογία… Χρειαζόμουν κάτι για να συνέλθω! Εδώ μπαίνουμε όμως στο προσωπικό κομμάτι και δεν θα συνεχίσω την ιστορία…
Όλοι οι δάσκαλοι φυσικά το γνωρίζουν ότι η ψυχολογία του αθλητή παίζει σημαντικό ρόλο στο αν θα πάρει ένα πανελλήνιο ή αν θα μείνει στο να κλοτσάει μέσα στο γυμναστήριο ή αν θα φτάσει στα Ολυμπιακά μετάλλια . Δεν απαξιώνω τίποτα και καμία ενασχόληση στο άθλημα αλλά όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό τα πράγματα ζορίζουν. Άρα σήμερα πρέπει να μιλήσουμε για το τελευταίο κομμάτι της τέχνης μας, το «Do».
Όλα τότε ήταν μέσα στο κεφάλι μου, το άγχος, η κούραση, η πίεση των deadlines και έπρεπε σ’ όλα να αντεπεξέλθω στο 110% διαφορετικά θα παρέδιδα κάτι μισοτελειωμένο. Λίγο πριν λοιπόν πάρω την απόφαση να επιστρέψω στο ταπί έκανα ένα flashback όλες εκείνες τις προπονήσεις που μου μιλούσε ο δάσκαλος μου για την τεχνική που θα έπρεπε να φτιάξω, που καθόταν πάνω από το κεφάλι μου μέχρι να κάνω σωστά το πρώτο μου μπάντε. Η τελειοποίηση της όμως δεν κρύβεται ουσιαστικά στο Do? Τι εννοώ… όταν ο δάσκαλος σου προσπαθεί να σου μάθει ότι όλα θέλουν τον καιρό τους κι όλα είναι θέμα μυαλού (δηλαδή αντίληψης και σοβαρότητας) η τεχνική δεν έρχεται και συνάδει με την φιλοσοφία που θα αποκτήσεις στην ζωή σου ως ένα μέλος της κοινωνίας; Η τελειοποίηση του πιο απλού λακτίσματος ούτως ώστε να είναι άρτιο τεχνικά, πολύ γρήγορο ώστε ένα απλό μάτι να μην το αντιλαμβάνεται και πολύ δυνατό δεν μπορεί να μεταφραστεί και στην επιχειρηματική δραστηριότητα ας πούμε;
Όλα είναι θέμα αντίληψης του αθλητή και της υπομονής του δασκάλου να διδάξει όχι την τελειότητα αυτή καθ’ αυτή στον αθλητή αλλά την νοοτροπία του συνόλου του tae kwon do γιατί αν το τον προηγούμενο χειμώνα όταν ήθελα να τα παρατήσω μεγάλο παράγοντα συντέλεσε και αυτό που μας λέει σχεδόν κάθε μέρα: “Ο πόνος είναι προσωρινός αλλά η εγκατάλειψη παντοτινή”.
Εκ των πραγμάτων η ψυχολογία και η διαχείριση της ,τόσο από τον αθλητή όσο και από τον δάσκαλο, θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να φαίνεται η απόλυτη συσχέτιση του ταπί με την ζωή. Το γυμναστήριο μας (εννοώ των αθλητών) είναι μια μικρή κοινωνία και μόλις μπαίνουμε μέσα ξεκινάει η δουλειά μας. Αν το «Do» καλλιεργηθεί σωστά και ο αθλητής είναι διατεθειμένος να μάθει τότε τα έχετε καταφέρει, έχετε δημιουργήσει άξιο μέλος για την κοινωνία και για τον σύλλογο σας.
Εν τέλει λοιπόν χαίρομαι που το «Do» με βοηθάει στην επαγγελματική μου πορεία, ζωή κλπ και ακόμα περισσότερο χαίρομαι που κι εγώ ίσως κάποια μέρα μπορέσω να βάλω ένα λιθαράκι taekwon do σε όποιον/α το χρειαστεί ακόμα κι αν γίνει με ένα άρθρο που έπεσε στα χέρια του/της!
Μπράβο λεβέντη μου για τη συγκροτημένη σου σκέψη.Σίγουρα θα βοηθήσεις πολύ κόσμο.!!
ΑπάντησηΔιαγραφή